Kreken à gogo
Ondanks de stevige zuidwester stap ik vandaag toch op mijn stalen ros. Waar beter fietsen bij zonnig weer en 28°C dan rond de kreken in mijn geliefde Meetjesland. Het wordt een relatief klein toertje vandaag, maar iedere kilometer hier telt dubbel qua beleving.
 |
| Net niet genoeg spaarcenten... |
Op de parking van het imposante Godshuis is plaats met hopen. Zo jammer dat men geen nieuwe bestemming voor dit vroegere klooster vindt. Ondertussen staat het al bijna drie jaar leeg en dat begint zijn tol te eisen.
Tijdens deze tocht is de Nederlandse grens nooit veraf. Ik heb nog maar een paar kilometer langs het Leopoldkanaal gepeddeld en daar gluurt de eerste grenspaal al om het hoekje. Niet veel verder overvalt me het "even-weg-van-de-wereld"-gevoel wanneer de eerste kreken in het polderlandschap opduiken. De Vrouwkeshoekkreek, de Blokkreek en de Hollandersgatkreek... Als je hier niet onder de indruk bent van hoe mooi Vlaanderen kan zijn, dan weet ik het niet meer.
 |
| Prachtig in alle seizoenen. |
Dit is één groot stiltegebied en er is water, veel water. Geen wonder dat dit gebied me als een magneet aantrekt. Nu lijkt het hier allemaal peis en vree, maar in het verleden heeft de mens hier meermaals de strijd tegen het water verloren. In de middeleeuwen verdwenen hele dorpen zoals Terpiete en Koudekerke onder water, in Sint-Margriete werd de kerk al tot vijf keer toe heropgebouwd. De geulen, kreken en dijken zijn vandaag de stille getuigen van die strijd tegen het water.
 |
| What's in a name? |
Sint-Margriete is ook het eerste stille polderdorp dat ik doorfiets, even later volgt Waterland-Oudeman. Samen tellen deze dorpen amper 1.000 inwoners.
 |
| Bij de weegbrug in Sint-Margriete word je nog even herinnerd aan de vele stormvloeden die de streek teisterden. |
 |
| De Sint-Niklaaskerk in Waterland-Oudeman... coronatijden. |
Iets verder gaat het voorbij een gevestigde waarde in de streek, horecazaak De Roste Muis. Vlakbij de Nederlandse grens was het vroeger een plek waar smokkelaars samenkwamen. De legende gaat dat ze er niet alleen voor een pint kwamen, maar ook voor de "charmes" van de toenmalige roodharige waardin... vandaar de naam. De ligging van deze zaak is uniek. Ze ligt immers naast de Oudemanskreek waar je de beeldengroep "Als de vos de passie preekt" kan bewonderen. Het kunstwerk van Chris Ferket is een verwijzing naar het dierenepos Van den Vos Reynaerde. Hierin is sprake van het dorp Elmare, een dorp dat ook tijdens de grote zondvloed van 1376 door het water werd verzwolgen.
 |
| Zes ganzen luisteren vol overgave naar de prekende Reynaert. |
 |
| Op het terras van de Roste Muis is het zalig zitten met zicht op de Oudemanskreek. |
Ik blijf flirten met de Nederlandse grens en geniet met volle teugen van het voorbijrollende polderlandschap tot het volgende herrezen dorp zich aandient: Watervliet. Zoals alle noordelijke dorpen verdween ook Watervliet onder water toen het in 1377 getroffen werd door een stormvloed van de Westerschelde, maar de mens vocht terug en het dorp werd heropgebouwd. Het is een vrij levendig plaatsje met een mooi dorpsplein (de Stee), een beschermde waterpomp, een kiosk en de flink uit de kluiten gewassen Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk, ook gekend als de "kathedraal van het noorden". De bedoeling was dat Watervliet zou uitgroeien tot een havenstad, dus voorzag men maar meteen een kerk op maat. De havenplannen vielen echter al gauw in het water en wat rest is een stukje voormalige kademuur op de Stee... Watervliet bleef een landbouwdorp. Eentje waar het goed toeven is in één van de vele horecazaken.
 |
| De Stee van Watervliet. |
Dit is geen streek waar je spectaculaire attracties moet verwachten, maar waar geschiedenis om elk hoekje schuilt. Het volgende plekje is Sint-Jan-in-Eremo met zijn mooie Sint-Jan-de-Doperkerkje. De naam eremo betekent woestijn, een verwijzing naar Johannes de Doper die leefde en werkte in de woestijn.
 |
| Het kerkje van Sint-Jan-in-Ermemo: klein maar fijn. |
 |
| Toepasselijk toch? |
 |
| Wie gaat er nu met een gieter aan de haal? |
Een paar huizen verder ben ik al op weg naar de Boerekreek en de Oostpolderkreek. Ik kan het niet laten, telkens ik hier voorbijkom moet ik aan één van beiden een bezoekje brengen. Deze keer ga ik de gerenoveerde steiger van de Oostpolderkreek bewonderen. In volle coronatijd heeft men dit voorjaar hier flink de handen uit de mouwen gestoken. Het resultaat is postkaartjesmateriaal en het was hier al zo mooi. Niet verwonderlijk dat menig huwelijkskoppel of communicant hun weg naar hier vinden voor een fotoshoot.
 |
| Leuke belevenis... loop eens door een kreek zonder natte voeten te krijgen. |
Nog even een stukje langs het Leopoldkanaal, nog wat stille polderbaantjes en dan de laatste kilometers. Die zijn iets minder idyllisch, maar toch rustig. Ik moet nu eenmaal terug naar mijn vertrekpunt en daarvoor moet ik het centrum van Sint-Laureins door, dat al zo'n twee jaar door wegwerkzaamheden geteisterd wordt. Maar na zo'n leuk ritje neem ik dat er met plezier bij.
 |
| Aan de Zonnebrug. |
Het krekengebied en ik... dikke maatjes voor het leven!
Meer lezen over eerdere trips naar deze regio?
Vertrek : parking Sporthal of Godshuis, Dorpstraat 71, Sint-Laureins (gratis - 100-tal plaatsen)
Afstand : 34km - lusvormig - vlak
Mijn persoonlijke scores : algemeen : 9/10 (zonnig, 28°C, veel wind) / stilte : 9,5/10
Route op het fietsnetwerk Meetjesland
Knooppunten : 89 - 90 - 86 - 83 - 41 - 42 - 44 - 45 - 47 - 60 - 46 - 43 - 75 - 82 - 81 - 85 - 89
Vrij veel bankjes en picknicktafels. Horeca in dorpen en onderweg.
De fietsnetwerken krijgen regelmatig een update. Check voor je vertrekt een routeplanner (bijvoorbeeld http://vlaanderen-fietsland.be )
© 2020 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.
Reacties
Een reactie posten