Over de routes

Ik heb heel bewust gekozen om voornamelijk te bloggen over mijn trips in Oost- en West-Vlaanderen. Dicht bij huis, dus geen urenlange autoritten of voorbereidingen voor je aan een trip kunt beginnen.

Het hoeft trouwens allemaal niet zo ver en exotisch te zijn om eruit te halen wat belangrijk is : tot rust komen, op een positieve manier geprikkeld worden en energie opdoen. 

En geloof me, deze twee provincies hebben heel wat in petto. Bos, open landschappen, kanalen, dorpen, mooie steden, vlaktes en hellingen... met een beetje fantasie waan je je zelfs in het buitenland. 

"Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten"

- J.A. Deelder -

Dikwijls is een geur of een bepaald landschap al genoeg om een herinnering aan een bepaalde vakantie op te roepen of je te doen wegdromen over een verre bestemming.

Deze doet me bijvoorbeeld denken aan een vakantie in de Eifel waar ik tevergeefs bovenop zo'n ding probeerde te geraken... met alle hilariteit tot gevolg.

Scores

Als je de scores van mijn tochten bekijkt, kan je al snel de (verkeerde) conclusie trekken dat ik wel héél mild ben in mijn rapporten. Niets is echter minder waar. Oké, toegegeven, ik ben snel enthousiast, maar al mijn tochtjes zijn niet zomaar gekozen. De kans dat het tegenvalt, is dan ook meteen een pak kleiner.

Ben je iemand die op zoek is naar rust en stilte, even weg zijn uit de jachtige maatschappij, dan vind je vast wel een tochtje dat je kan boeien.

Wat zijn zo mijn criteria?

• Ik mijd zoveel mogelijk drukke plaatsen. Een beetje animo is leuk, maar gaan wandelen in processie of fietsen in colonne, daar krijg ik stress van. Bepaalde bossen zijn tijdens de week of zaterdags zo goed als verlaten, op zondag lijkt half Vlaanderen daar plots te lopen. Ik ben verzot op het strand en de zee, maar tijdens de drukke zomermaanden zal je mij daar niet gemakkelijk aantreffen.
• Ik kies altijd een tocht die op dat moment aan mijn gevoel beantwoordt. Een beetje moeilijk uit te leggen, maar de ene dag heb ik nood aan de geborgenheid van een dichtbegroeid bos, terwijl ik de andere dag graag de wind door mijn haren laat wapperen op de fiets met mijn blik op het weidse landschap.
• Ik heb geen horloge aan. Mijn maag vertelt me wel wanneer het tijd is om te eten. Maar ik neem de tijd om van punt A terug naar punt A te gaan. En tussen die twee punten intens waar te nemen. Dat kan gaan van het bekijken van een bepaalde plant tot het bestuderen van een kunstwerk of een gebouw. Eens met andere ogen kijken naar het gewone om dan verrast te worden door het onverwachte.
• Ik neem mijn tijd om onderweg een babbeltje te slaan. Overal kom je mensen tegen die trots zijn op hun regio, hun product, hun eigen stukje Vlaanderen. Soms grappig, soms verrassend, soms triestig, maar altijd boeiend.
• Ik kies bewust een "kleinere" afstand. Hoofddoel is niet de afgelegde kilometers, maar wel de beleving ervan.

Afstanden

De afstanden die ik opgeef, zijn de "officiële" aantal kilometers volgens de knooppunten of de route in kwestie. Zelf heb ik er altijd een pak meer op de teller staan... Van nature ben ik nogal nieuwsgierig en ik wil altijd weten wat er om het hoekje is. Moet je zeker ook doen, het maakt er de tocht alleen maar leuker op. 

Ik heb enorm veel bewondering voor mensen die per dag grote afstanden afleggen. Denk aan 20 kilometer of meer per dag wandelen of een fietsrit van 100 kilometer. Als dat je ding is, dan zullen mijn tips wat karig uitvallen. Maar niets belet je om hier creatief mee om te springen en de route uit te breiden.

Op vakantie gaan we meestal ook voor de langere tochten van 20 kilometer of meer. Dan heb je even geen andere verantwoordelijkheden, enkel genieten staat dan op je to-dolijstje. 

Lusjes en bordjes

Ook al is er niets mis met een heen-en-terug-tochtje of een combinatie van wandelen/fietsen met openbaar vervoer, toch gaat mijn voorkeur uit naar een lus voor een dagtrip. Je weet op voorhand wat je bestemming is zodat je je onderweg helemaal kunt concentreren op de beleving. Doordat het navigeren beperkt blijft tot het spotten (en liefst ook volgen) van de juiste bordjes, kan je je meer focussen op wat er rondom jou gebeurt of op je wandel-fiets-maatje.

Alleen, met twee of toch liever met iets meer

Dikwijls ben ik op stap met een compagnon de route, maar ik trek er evengoed alleen op uit. 

Alleen heeft het voordeel dat je je camera kan bovenhalen wanneer je wil (geloof me, dat kan behoorlijk irritant worden als je soms na elke 10 meter weer blijft stilstaan), je raakt makkelijker in gesprek met mensen (zo'n dametje alleen blijkt te intrigeren), je bepaalt helemaal zelf je tempo, ...

Maar op stap met gelijkgestemden is ook zeer verrijkend. Zo kan je onmiddellijk je ervaringen (en je enthousiasme) delen en de babbels komen vanzelf. En als je dan toch eens helemaal in de omgeving opgaat, dan voelen de stiltes ook goed. Een compagnon de route is immers meer dan alleen iemand waarmee je gewoon een tochtje maakt.

Outdoor junkie

Wat ooit als een manier om te ontspannen begon, is nu een verslaving geworden. Ik moét gewoon buiten zijn. Uiteraard heb ik liever een stralend zonnetje, maar een beetje regen of kou houdt mij niet tegen. Hetzelfde bos in een andere jaargetijde doet iets helemaal anders met je.

Door te kiezen voor routes dichtbij kan ik mijn verslaving met een gezonde frequentie botvieren.

Voel je het verschil ?

Meermaals per jaar kiezen we ook voor een iets verdere bestemming of gaan in eigen land eens rondsnuisteren in een andere regio of in het buitenland. Om voor de hand liggende redenen kan dit echter niet op een wekelijke basis. Maar ook dan is mijn motto : traag, maar goed.

Veel wandel- en fietsgenot!

© 2020-2024 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.