De Zwinwandelroute, eentje met twee gezichten

Belofte aan mezelf maakt schuld, dus trek ik vandaag mijn wandelschoenen aan voor de Zwinwandelroute. Tijdens mijn fietstocht een paar weken geleden in deze regio (zie Buitenbeentje... En toch weer niet) herontdekte ik het Zwin. Het was meer dan twintig jaar geleden dat ik het natuurreservaat en de vlindertuin bezocht. Ik schrok dan ook van de (positieve) metamorfose die het gebied ondergaan heeft. Op de fiets proefde ik al even van de schoonheid, vandaag zal de traagheid van het wandelen me nog meer verrassingen brengen.

In het gebied is er ook een netwerk van wandelknooppunten (dat trouwens perfect aansluit op het Zeeuwse), maar toch kies ik voor de zeshoekige bordjes. Meer en meer verdwijnen deze bewegwijzerde routes of worden ze geïntegreerd in het wandelnetwerk, dus terwijl het nog kan... 

De route is 12 kilometer lang, maar kan met behulp van een doorsteekje opgedeeld worden in twee lussen. Omdat ik niet goed weet aan welke ondergrond ik me in de Zwinduinen mag verwachten, kies ik ervoor te starten aan het Oosthoekplein, waar de twee lussen samenkomen.  Als blijkt dat het eerste deel van de route uit mulle zandgrond bestaat, dan zal het wellicht bij het eerste stuk blijven vandaag.  Mijn knietjes vinden zo'n ondergrond namelijk helemaal niet fijn. 

Na een paar honderd meter mul zand (help!) volg ik een klein stukje de Graaf Léon Lippensdreef. Deze Lippens-telg was naast burgemeester van Knokke (1947-1966), ook een ornitholoog en natuurliefhebber. In 1952 stichtte hij het natuurreservaat het Zwin. Niet alleen was het Zwin het eerste natuurreservaat van België, het was destijds behoorlijk vernieuwend dat dit gecombineerd werd met natuureducatie en wetenschappelijk onderzoek.

Het reservaat bleef eigendom van de familieonderneming Compagnie du Zoute tot 2006, het jaar waarin het natuurgebied verkocht werd aan het Agentschap voor Natuur en Bos. Nog eens tien jaar later, in 2016, werd het nieuwe (huidige) Zwin Natuur Park geopend. Van een vlindertuin is geen sprake meer. De tropische serre waar ooit meer dan 300 exotische vlinders rondfladderden, sloot in 2010 definitief de deuren. Alleen de naam van een bushalte herinnert me hier nog aan vervlogen tijden.

Maar eerst dus op stap in het aanpalende natuurreservaat Zwinduinen en -polders. Ik beland op het Wiedauwpad, één van de vele bewegwijzerde wandelpaden in dit gebied. Het bestaat voor een stuk uit een knuppelpad en het moet gezegd, het is hier ronduit schitterend!  Wat verder sluit ik aan op een breed halfverhard wandel- en fietspad, netjes opgedeeld in twee stroken zodat zowel de wandelaar als de fietser zijn/haar ding kan doen. Mijn knietjes zijn me dankbaar, so far so good. 

Helaas, wat verder moet ik er toch aan geloven en de duinen in. Het is een leuk en - gelukkig - vrij kort intermezzo, want ik kom op de dijk uit. Achter mij doemt de typische hoogbouw op van onze Belgische kust, maar naast me enkel zee en duinen. Ondanks het schitterende wandel- en fietsweer is er op een enkele fietser na geen mens. Nu ja, dan heb ik meteen ook alle bankjes voor mij alleen wanneer ik even pauzeer om een klein hongertje te stillen.

Dan bereik ik 't Keun, officieel "Hospitality", een kunstwerk van Barry Flanagan. Van hieruit heb je een schitterend uitzicht op de Zwinvlakte. Aan bankjes hier zeker geen gebrek. Even pauze en dan volg ik verder het wandel/fietspad door een bebost duingebied. 

Op de wandelkaart had ik gezien dat de route een stukje heen en weer gaat naar het bezoekerscentrum (waar deze wandeling ook start). Aangezien ik nog steeds niet overtuigd ben dat de ondergrond voor mij geen verrassingen meer in petto heeft, besluit ik dit stukje niet te doen. Een tegelpad brengt me langs de Kleyne Vlakte. Behalve een fantastisch zicht op deze brok natuur, tref ik ook een kudde Schotse Hooglanders. Wat een  prachtbeesten zijn dat toch.

Een graspad op de dijk en wat aarden weggetjes brengen me terug naar de bewoonde wereld. Inkorten of niet? Uiteraard ga ik voor het volledige parcours.  Na de rust van de eerdere kilometers valt het vrij drukke verkeer in dit deel wat tegen. De optrekjes zijn hier verre van bescheiden, maar ook dat huisjeskijken gaat al gauw vervelen. Jammer genoeg hebben de bedenkers van de route er bovendien voor gekozen de wandeling vooral langs en niet in het Koningsbos te laten lopen. Een gemiste kans, want wat ik wel van het bos te zien krijg, is heel fijn. Twee straten verder sta ik terug aan mijn vertrekpunt, een ervaring rijker.

Persoonlijk zou ik het tweede deel een volgende keer achterwege laten... niet echt mijn ding om zo tussen de huizen te gaan lopen. Een uitgebreidere kennismaking van de Zwinvlakte via de wandelknooppunten, dat zie echter wel helemaal zitten. En zitten ga ik nu ook eerst doen... het terras van het Hof van Vlaanderen lonkt!

Praktische info:

vertrek : parking Oosthoekplein, Knokke-Heist (betalend afhankelijk van de zone/tijdstip); Je kan de wandeling ook starten aan het bezoekerscentrum van het Zwin Natuur Park, Graaf Léon Lippensdreef 8, Knokke-Heist (altijd betalend).

afstand : 12 km - lusvormig - vlak (11 km wanneer je niet heen en weer naar het bezoekerscentrum stapt) - de verkorting is niet aangegeven op de bordjes

mijn persoonlijke scores : algemeen: eerste deel 8,5/10, tweede deel 7/10 (zonnig, 18°C, 1 Bft) - stilte: eerste deel 9/10, tweede deel 7/10

De Zwinwandelwandelroute is bewegwijzerd met zeshoekige bordjes. 

Op Westtoer kan je de route als pdf of gpx downloaden. 

Je checkt ook best even op deze site of de route nog bestaat, want het wandel- en fietsaanbod wordt regelmatig vernieuwd.

Vrij veel bankjes. Horeca aan start.

© 2022 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.