Buitenbeentje... Natuurgebied Verdronken Zwarte Polder

Al ooit van een slufter gehoord? Zo nee, dan ben je niet alleen. Ik moet er even Wikipedia bijhalen: "een slufter is een getijdengebied waarbij zout water vanuit zee onder invloed van het getij door een geul in de duinen het land binnen kan dringen". Tijdens mijn zondagse ochtendwandeling in Nieuwvliet leer ik het fenomeen van zeer dichtbij kennen, maar daarover later meer.

Het is nog vroeg op de ochtend wanneer ik mijn auto parkeer op een quasi verlaten parking ter hoogte van Strandpaviljoen Groede aan Zee. Het belooft een échte zondag te worden en over de polder hangen nog wat mistflarden. Mijn doel vandaag: een flinke wandeling door de duinen en langs het strand, met daarbij een gezonde dosis vitamine D en frisse lucht. Thuis had ik de wandelkaart al even bekeken en zo had ik al min of meer een variant op een knooppuntertje in gedachten.

Aan wandelknooppunt 37 kan de pret beginnen: ik volg het grindpad bovenop de dijk en zie links het uitgestrekte polderlandschap en rechts de Westerschelde met daarop de nodige passage van vrachtschepen. Andere wandelaars zijn er niet te bespeuren, wel deel ik het pad met een paar zondagse lopers. Op het parallelle fietspad is het drukker; daar geven wielertoeristen het beste van zichzelf.

Het grindpad maakt plaats voor een duinpad, dat stapt meteen minder vlot, maar variatie is altijd leuk. Zo kom ik terug terecht op het - ditmaal geasfalteerde - dijkpad en niet veel verder vang ik al een eerste glimp op van het natuurgebied Verdronken Zwarte Polder. Een feestje voor het oog én voor de oren, zo vroeg op de ochtend. Hier word ik zo vrolijk van! En het wordt nog beter: mijn route gaat er gewoon door. Al mijn zintuigen staan op scherp en ik voel het enthousiasme borrelen tot in mijn kleine teen.

De Verdronken Zwarte Polder is zo'n zogenaamde slufter. Bijzonder is wel dat deze ontstond door een dijkdoorbraak in 1802, waarbij de in de 17de eeuw aangelegde Zwarte Polder overstroomde. Een deel van het overstroomde gebied werd terug ingepolderd en herdijkt, de rest ontwikkelde zich tot een steeds evoluerend duinengebied met een eigen fauna en flora. In Vlaanderen vind je dit fenomeen ook in het Zwin, hier amper 20 kilometer vandaan. En dan heb je nog "De Slufter" dat deel uitmaakt van het Nationaal Park Duinen van Texel, ook eentje dat ik eens in levende lijve wil gaan aanschouwen.

Een vlonderpad brengt me droogvoets over de slufter naar de duinenrij en zo terug naar het dijkpad. Hier wacht me een fijne verrassing: een picknickbankje met uitzicht op het natuurgebied en de zee erachter. Ik wist dat het een goed idee was om m'n boterhammetjes mee te brengen!

Ik besluit om even tot op het strand te lopen. Doordat het net geen hoogwater is, krijg ik meteen een goed idee hoe het zeewater zich door het gat in de duinenrij een weg baant. Dat levert trouwens prachtige "zandsculpturen" op. Ook al is het vandaag een quasi windvrije dag, je voelt gewoon de onmetelijke kracht van het water.

Dit wordt mijn keerpunt. Via het dijkpad stap ik terug naar de stranddoorgang ter hoogte van Strandpaviljoen De Strandganger. Bedoeling is om langs het strand terug naar de parking te stappen. Dat gaat goed voor een tijdje en onderweg word ik verwend met een "vuurwerkshow" van opspattende golven die te pletter slaan tegen de golfbreker. Uren zou ik naar dit spektakel kunnen kijken, maar jammer genoeg laat mijn agenda vanmiddag dat niet toe. Ik sla nog een babbeltje met streekgenoten die net als ik een beetje verliefd zijn op de regio. Zeker in de wintermaanden is het hier heerlijk voor rustzoekers. Je moet dan ook nooit ver zoeken naar gelijkgestemde zielen.

Wat verder blijkt dat de golven net niet tot de duinen reiken, dus ik neem het zekere voor het onzekere en ga terug het dijkpad op. Als ik wat later even de diepte inkijk, zie ik dat een paar wandelaars het niet helemaal droog houden. Degenen die een sprintje trokken staan te glunderen, zij met de natte schoenen en broek lachen eerder groen. Been there, done that 😄

Voor ik de rit naar huis aanvat, ga ik nog even het strand op, nog een extra kilometertje om gulzig nog wat zonnestralen op te slurpen. En dan terug naar de parking... die staat ondertussen aardig vol. Kan ook niet anders op zo'n stralende zondag. Er staat hen heel wat moois te wachten!

Praktische info:

vertrek: parking ter hoogte van Strandpaviljoen Groede aan Zee (betalend 15/3 - 15/11 van 11u tot 18u - 50 plaatsen) - meerdere andere parking langs de dijk

afstand: ca 9,5 km (2/3 onverhard) - lus - vlak - eigen route gebaseerd op knooppuntenroute 37 - 24 - 23 - (81) - 25 - 37 - (93)

mijn persoonlijke scores: algemeen 8,5/10 (zonnig, 5°C, 1Bft) - stilte 9/10

Route op het wandelnetwerk "Grenzeloos wandelen / West-Zeeuws-Vlaanderen".

De wandelnetwerken krijgen regelmatig een update. Check daarom voor je vertrekt een routeplanner zoals Wandelknooppunt of Wandelnet.nl.

Meer weten over Verdronken Zwarte Polder: neem een kijkje op de site van Het Zeeuwse Landschap of Visit Zeeland.

Veel bankjes. Vrij veel horeca (strandpaviljoenen). 

© 2022 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.