Gluren bij de buren

Als we Frank Deboosere mogen geloven, gaan we vandaag snel het ochtendgrijs inruilen voor een flinke portie zon. Het is al na 10 uur als we vanop het kerkplein van Boekhoute vertrekken voor een grensoverschrijdend fietstochtje en de hemel heeft nog alle tinten grijs... We laten het niet aan ons hartje komen, doen een extra trui aan en vertrekken gezwind. 

Boekhoute is tot op vandaag trots op haar vissersverleden, ook al heeft het dorp al meer dan 70 jaar geen haven meer. Vroeger was het echter verbonden met de Westerschelde door de Braakman, een zeearm die ontstond bij de polderoverstromingen van 1375-1377. In 1952 werd de Braakman met een dam afgesloten... weg haven, weg visserij. Die afsluiting bleek achteraf een godsgeschenk, want anders had tijdens de watersnood van 1953 het hele Meetjesland onder water gestaan.

Door de afsluiting van de Braakman ontstond de Braakmanpolder met een oppervlakte van meer dan 1.500 hectare. Een deel ervan is landbouwgebied, een ander deel is natuurgebied en recreatieterrein. Midden in het gebied ligt de Braakmankreek, het favoriete plekje van heel wat watervogels.

Ons tochtje van vandaag heeft de Braakmanpolder als doel, dus zoeken we onze weg door de mistige polders rondom Boekhoute en Watervliet naar de Nederlandse grens. Deze streek staat altijd garant voor rustige weggetjes en dat is nu niet anders. Eenmaal de grens over - en geloof me, daarvoor heb je geen grenspaal nodig, dat voel je aan alles, niet in het minst door de kasseiweg die beide landen met elkaar verbindt - fietsen we even parallel met de vrij drukke N61, maar dat stoort op geen enkel moment. Nederland is niet voor niets een fietsland en daar horen de nodige brede en veilige fietspaden bij. Via een korte tunnel bereiken we de overkant en niet veel later staan we in het leuke IJzendijke. Mocht je nog altijd niet doorhebben dat je op Nederlands grondgebied staat... Bij het binnenrijden zie je De Witte Juffer, een nog maalvaardige molen en om de hoek vind je de Oranjestraat 😄 Het stadje heeft een gezellig marktplein (met veel horeca), een paar mooie gebouwen en het museum Het Bolwerk, het informatiecentrum over de Staats-Spaanse Linies en de Nederlandse onafhankelijkheidsstrijd tegen de Spanjaarden. Op de markt staat (of beter gezegd "zit") een bronzen beeld van Prins Maurits die tijdens het schaken de Spanjaarden schaakmat zet.

Na een picknick op een bankje aan de molen reizen we verder richting de Westerschelde. Daar fietsen we een tijdje buitendijks met zicht op het water en voorbijvarende schepen aan de ene kant en grazende schapen op de dijk aan de andere kant. Zeeland is benoemd tot 5-sterren-fietsprovincie en dat heeft een paar extraatjes voor de fietser tot gevolg. Zo kan je hier kiezen om in, of juist uit de wind te fietsen. Let gewoon op het windvaantje bij het knooppuntnummer. En ook het zonnetje is ondertussen van de partij. Frank is Armand niet hé 😉*

Een hele poos later (ik beken, ik krijg er geen genoeg van om fotootjes te nemen van het water, de schorren, de schepen, ...) komen we ter hoogte van de Mosselbanken, de jongste Zeeuwse polder en de Braakmanhaven. Daarachter zien we de site van de chemiereus Dow Chemical verrijzen. Hoogste tijd dus om terug landinwaarts te trekken en zie, daar is de Braakmanpolder. Hier krijgen we het enige onverharde stuk van de route onder de wielen, maar wat voor een stuk. Een oase van groene rust en daar middenin een parel van een kreek. Jammer genoeg wordt de polder doormidden gesneden door de N61 (daar heb je hem weer), maar ook deze keer bereiken we veilig de overkant door een tunneltje. Daar gaat de pret verder... eerst een open landschap, dan via een houten bruggetje over het Isabellakanaal en dan een heerlijk stukje door de Zuidbossen. We zien trouwens dat zowel bewegwijzerde wandelroutes als wandelknooppunten door dit natuurgebied lopen, dus wordt vervolgd!

De laatste kilometers alweer... Die brengen ons nog door Philippine. En wie Philippine zegt, zegt mosselen. Ooit was dit dorp een mosselhaven, vandaag zijn het de vele mosselrestaurants die de naam van "Mosseldorp" in ere houden. Een paar duizend inwoners, maar wel acht mosselrestaurants. Coronagewijs voelt het voor ons nog niet goed om een terrasje te doen, laat staan ergens binnen onze voetjes onder tafel te schuiven, dus laten we de gezellige sfeer deze keer voor wat hij is.

Niet veel verder duikt de witte grenspaal weer op... de kerktoren van Boekhoute komt in zicht. Ook hier lonken de terrasjes. Toch kiezen we ervoor de fietsen op te laden en naar huis te rijden. We hebben dan misschien geen ijsje of wijntje gehad, maar we zitten wel boordevol energie. Daarvoor heeft deze toproute wel gezorgd.

* Armand Pien was weerman bij de openbare omroep van 1953 tot 1990. Hij zat nooit om een mopje of uitspraak verlegen. Eentje ervan is "Mijn weerberichten kloppen altijd, alleen het weer houdt er zich niet aan". In de volksmond had men het wel eens over Armand de leugenaar, maar het weer voorspellen was in die tijd zonder al de computertechnologie een pak moeilijker dan vandaag. 

Vertrek : kerkplein Boekhoute (Assenede) (gratis- 20-tal plaatsen)
Afstand : 49 km (waarvan 1,5 km onverhard en een kasseistrook van 0,5 km) - lus - vlak
Mijn persoonlijke scores : algemeen : 9/10 (bewolkt tot zonnig, 17°C tot 24°C, 3 Bft) - stilte 8,5/10

Route op  de fietsnetwerken "Meetjesland" en "Zeeland Zuid".

Knooppunten: 54 - 53 - 57 - 60 - 47 - 45 - 32 - 31 - 39 - 50 - 24 - 28 - 37 - 34 - 14 - 11 - 3 - 21 - 10 - 4 - 12 - 88 - 89 - 50 - 54

Paar bankjes in Vlaanderen, veel bankjes in Nederland. Horeca in alle dorpen.
De fietsnetwerken krijgen regelmatig een update. 
Check voor je vertrekt een routeplanner zoals bijvoorbeeld Fietsplanner Routen.

© 2021 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.