Een stevig modderbad

Eén van de wandelgebieden waar de stilte nog overheerst, is de omgeving van Everbeek, een deelgemeente van Brakel. Het zal je dan ook niet verbazen dat je mij hier regelmatig kan terugvinden.

A picture is worth a thousand words

Starten doen we vandaag niet zoals gewoonlijk aan het kerkje van Everbeek-Boven, maar op de kruising van de Maandagstraat en Pevenage. We zijn immers op zoek naar een korte route voor een kerstwandeling met een vriendin. En daar zijn wel een paar voorwaarden aan verbonden: rustig en stil, grotendeels onverhard, afwisseling tussen bos en open landschap en... de mogelijkheid om grotendeels met de nodige afstand naast elkaar te kunnen wandelen. De maximale actieradius is zo'n 6 kilometer, dus dan moet je toch wat creatief zijn met je startpunt.

Eenmaal de auto netjes op de berm geparkeerd, gaan we op weg. Het eerste landweggetje had ons al moeten waarschuwen voor de rest van het parcours... één grote modderpoel. Maar hé, zo snel geven we ons niet gewonnen. We glibberen en glijden ons een weg naar het Livierenbos of het Bois de la Louvière. Je moet niet verbaasd opkijken als je hier in het Frans begroet wordt; dit bos ligt immers pal op de taalgrens. De naam heeft een Romaanse oorsprong en verwijst naar een verblijfplaats van wolven. Tot in de 17de eeuw kon je die in dit bos spotten en wie weet, keren ze ook ooit naar deze plek terug.

En nu we het toch even over de taalgrens hebben. Het Oost-Vlaamse Everbeek behoorde tot 1963 tot de provincie Henegouwen en bestaat uit twee woonkernen, waardoor men ook wel van een tweelingdorp spreekt. Een mooie luswandeling brengt je trouwens van Everbeek-Beneden, de oorspronkelijke dorpskern, naar Everbeek-Boven, die recenter is. Dat is echter voor een ander keertje.

Terug naar het bos. Hier geen kronkelende bospaadjes, maar een kaarsrechte dreef. Onze schoenen krijgen even respijt, want de dreef ligt er in vergelijking met het reeds gedane stuk zeer goed bij. 

Na deze korte bosetappe duurt het niet lang of onze evenwichtsorganen worden weer danig op de proef gesteld. Geloof me, we zijn het een en ander gewoon, maar soms is het vandaag een beetje van het bemodderde te veel. Er zit maar één ding op: verstand op nul en doorstappen. En ondertussen hopen dat je niet in de prikkeldraad schuift of dat je wandelschoenen ten prooi vallen aan de zuigkracht van de natte Moeder Aarde. Het feit dat hier in coronatijden massaal gewandeld wordt, doet er ook geen goed aan natuurlijk.

Het gaat allemaal iets trager dan normaal, want rondkijken tijdens het stappen is beperkt. De streek is echter te mooi om niet eens af en toe stil te staan. 

Het is ideaal wandelweer vandaag, dus besluiten we het lusje toch iets langer te maken dan voorzien. Eerlijk, we hebben gewoon zin in wat asfalt onder onze voeten. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen.

Een dikke twee uur later staan we terug aan de auto... met modderspatten tot aan de knieën en schoenen waarvan je de kleur niet meer herkent. En toch hebben we weer genoten, alleen al voor de rust kom je naar hier. Al noteer ik wel dat we deze wandeling beter niet meer doen bij (recent) regenweer of tijdens een lockdown 😄 En dat coronaproof naast elkaar wandelen, mogen we al helemaal vergeten... Soms ganzepas, maar meer dan eens elkaars steunpilaar. Dus moeten we op zoek naar een ander traject. Hoe jammer 😉

Vertrek : kruising Maandagstraat en Pevenage, Everbeek-Boven tussen knooppunten 99 en 36 (Brakel) (gratis parkeren langs de weg)

Afstand : 7,4 km (waarvan 4,6 km onverhard) - lusvormig - licht glooiend 

Mijn persoonlijke scores : algemeen : 9/10 (bewolkt tot zonnig, 8°C, windstil) / stilte : 9/10

Route op de wandelnetwerken Bronbossen en Pays des Collines

Knooppunten : 36 - 35 - 27 - 29 - 97 - 98 - 99 - 36

Een enkel bankje. Geen horeca.

De wandelnetwerken krijgen regelmatig een update. Check voor je vertrekt een routeplanner (bijvoorbeeld http://wandelknooppunt.be)

© 2020 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.