Op zoek naar creatieve breinen in het Waasland
Vorige week was ik - mild uitgedrukt - laaiend enthousiast over de Beyond Borders-fietsroute (of dan toch over een door mij uitgestippelde variant ervan). Dus ging ik eens een kijkje nemen op de site van Waasland om te zien wat ze nog meer in petto hebben. Mijn oog viel op de Creative Minds-fietsroute, die net als de Beyond Borders-route een suggestielus is op het fietsnetwerk Waasland. Dat heeft het voordeel dat je de route aan je eigen wensen kan aanpassen, iets wat ik dan ook doe.
In plaats van te vertrekken aan het door hen voorgestelde Waasland Shopping Center, kies ik voor het kerkplein in Stekene. Het stukje centrum Sint-Niklaas met het Mercatormuseum, SteM en de Salons zijn voor een volgende keer. Met 28°C en een verkoelende bries (en het coronavirus dat flink om zich heen grijpt) geniet ik vandaag liever in de buitenlucht.
Vanop het kerkplein sta ik in een wip aan het oud stationnetje van Stekene en een kilometer later pik ik in op de "officiële" route. Die brengt me niet alleen de lommerrijke weggetjes van de Groene Putten, maar jammer genoeg ook het geraas van de E34. Voor de meeste mensen geen spelbreker, maar voor mij een ferme domper op de fietsvreugde. Tijdens het stukje op de parallelweg brengt de dolende olifantengroep van de Verbeke Foundation wat soelaas. Wie op de E34 rijdt, kan er niet naast kijken, evenmin als naast de oude treinwagons, de McDonaldspilaar, een gigantische amfora of de vele kranen en het deed me vroeger ook de wenkbrauwen fronsen. Intrigerend toch?
De Verbeke Foundation is een uniek museum: een magnieke verzameling van moderne en hedendaagse kunstwerken die verspreid staan in het omringende natuurgebied en in de overdekte paviljoenen. Initiatiefnemers zijn de kunstverzamelaars Geert Verbeke en Carla Verbeke-Lens en hun collectie evolueert voortdurend.
Het enige probleem voor mij is dat wanneer ik hier binnenga ik de tijd volledig uit het oog verlies, dus deze keer zet ik mijn tocht gewoon verder.
Ik rij langs de rand van het Stropersbos, een stukje mooie natuur op de grens met Nederland en met stille getuigen van het woelige oorlogsverleden van de Tachtigjarige Oorlog. Het eigenlijke bos ligt iets verderop; op mijn route wordt de natuur ingepalmd door weekendhuisjes.
Langzaam maar zeker maakt het lawaai van de expresweg plaats voor de stilte. Hier brei ik een extra lusje aan de route door de weidse polders van Sint-Gillis-Waas. Toppertjes hier zijn IJshoeve De Boey en de zelfplukbloementuin. Vorige week ben ik hier nog magnifieke bossen gladiolen en zonnebloemen komen halen; zo breng je de zomer ook een beetje in huis. Veel te snel komt alweer de vermaleide E34 in het gehoor en in het zicht. Vlug erover!
Een rustig weggetje brengt me naar het oude spoorwegtraject L54. Via dit traject kan je vandaag van Hulst naar Sint-Niklaas fietsen en het maakte deel uit van de treinverbinding tussen Terneuzen en Mechelen. Autovrij betekent meestal populair en dat is op deze ideale fietsdag niet anders. Veiligheidshalve besluit ik dan maar mijn mondkapje boven te halen, de kleur netjes afgestemd op de rest van mijn outfit 😉
Zo beland ik in Sint-Niklaas. Daar is het even zoeken naar de juiste weg, maar uiteindelijk beland ik toch waar ik zijn moet: de Stationswegel. Hier vind je de langste legale grafittimuur van ons land en laat dit nu helemaal mijn ding zijn. Dan kom ik toch nog aan mijn creatieve trekken.
Eenmaal mijn mooie-plaatjeshonger verzadigd, trap ik door (niet figuurlijk, maar letterlijk) langs stille wegen om zo op het pad langs de Molenbeek te belanden, naar mijn gevoel het fraaiste stukje van deze rit. Daar zal de nabijheid van water wel weer voor iets tussenzitten, maar ook de weidse vergezichten zijn schitterend. Even stoppen op een brugje om van de omgeving te genieten. Een visser aan de andere oever heeft dat goed bekeken, al zeker als ik zie wat voor een kleppers van karpers er hier rondzwemmen. Je zal als gans maar gevoelig zijn voor kriebels aan je zwemvliezen...
Het pad had gerust nog wat mogen doorgaan, maar ik bereik na een zalige vijftal kilometers terug de Spoorwegwegel die me naar het centrum van Stekene brengt.
Een route waar ik een dubbel gevoel aan overhou: het eerste deel viel voor mij persoonlijk tegen, maar het tweede deel (zodra de expresweg achter me) wist me wel te bekoren. Tja, dat komt ervan als ik zondig tegen mijn eigen principe om niet in de buurt van drukke wegen te gaan fietsen... Maar lees zelf maar eens de routebeschrijving op de site van Waasland... Je zou van minder enthousiast geraken.
Ik ben al benieuwd wat de volgende trip in het Waasland mij gaat brengen.
Vertrek : kerk Stekene (tussen knooppunten 90 en 91 (gratis parkeren - ca 50 plaatsen; grote gratis parking aan de sporthal)
Afstand : 48 km - lusvormig - vlak
Mijn persoonlijke scores : algemeen : eerste deel 6/10, tweede deel 8/10 (zonnig, 28°C, verkoelende bries) - stilte : 7/10
Route op het fietsnetwerk Waasland.
Knooppunten : 91 - 94 - 96 - 95 - 89 - 88 - 80 - 53 - 75 - 74 - 81 - 82 - 83 - 36 - 34 - 10 - 92 - 93 - 94 - 91
Vrij veel bankjes. Horeca onderweg en aan vertrekpunt.
De originele suggestieroute kan je terugvinden op:
De fietsnetwerken krijgen regelmatig een update. Check voor je vertrekt een routeplanner (bijvoorbeeld http://vlaanderen-fietsland.be )
© 2020 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.
Reacties
Een reactie posten