Op stap in het land van de Pompeschitters

Dadizele... (nog) geen knooppunten in deze regio, maar wel een bewegwijzerde wandeling: de Pompeschitterswandelroute. 

Een basiliek, een Grote en Kleine Ommegang en tig kapelletjes zijn onze rode draad op de wandeling.

Pompeschitters is de spotnaam van de Dadizelenaars. Volgens een volkslegende was er ooit een Dadizelenaar die zich net iets te veel te goed had gedaan aan bier en pruimentaart. Op weg naar huis kreeg hij zo'n last van zijn darmen dat hij geen andere oplossing zag dan zijn redding te zoeken in de eerste de beste pompbak. In het wandelpark 't Torreke staat er zelfs een koperen beeld van de Brugse kunstenaar Marcel Eneman om dit merkwaardige feit te herdenken.

Het park is ook het vertrekpunt van deze tocht, maar eerst brengen we nog een bezoekje aan de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele. Na al onze omzwervingen hebben we ons deel kerken al gehad, maar het moet gezegd, dit is een pareltje. De basiliek werd in de 19de eeuw gebouwd ter vervanging van een bedevaartskapel uit de 15de eeuw, toen Dadizele een bedevaartsoord werd. 

In de crypte vind je het praalgraf van Jan van Dadizele.

Rond de bouw van de basiliek doet ook een legende de ronde, namelijk de legende van de rode draad. Toen de kapel af was en een aantal notabelen naar het bisschoppelijk paleis gingen om de kerk in te wijden, ontmoette deze afvaardiging een vrome vrouw. Zij vertelde hen dat het niet nodig was naar Doornik te trekken omdat Onze-Lieve-Vrouw ondertussen zelf al de kapel gewijd had. Als bewijs daarvan zouden ze een rode, zijden draad rondom de kapel vinden. En dat bleek inderdaad zo te zijn... een rode draad zonder begin of einde die bovendien bijzondere genezingskracht had. Zieken kregen telkens een stukje, maar de draad geraakte nooit op. 

Tja, controleren kunnen we het verhaal moeilijk, want de rode draad raakte helaas verloren... Maar tot op vandaag wijdt de pastoor nog steeds de rode draad die door pelgrims wordt meegenomen.

Prachtige glasramen sieren de kerk.

In werkelijkheid werd de basiliek gebouwd in opdracht van Monseigneur Malou, bisschop van Brugge, die een monumentale kerk wou voor heel zijn bisdom om het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis te eren. In 1882 werd de kerk van Dadizele door Paus Leo XIII tot basiliek verheven, één van de 28 die België rijk is.

Na de wandeling hebben we een beetje een dubbel gevoel. De eerste kilometers gaan door woonwijken, weliswaar rustige, maar toch. Dan volgen mooie landelijke en onverharde paden langs velden en akkers met daartussen de nodige kapelletjes en oude hoeves, maar deze worden jammer genoeg een paar keer onderbroken door passages over vrij drukke en luidruchtige wegen. En dat laatste is helemaal mijn ding niet.

We zijn blij dat we dit lapje Vlaanderen hebben leren kennen, maar de wandeling zullen we in haar huidige vorm wellicht niet herhalen. Maar wie weet, komt ook hier binnenkort een knooppuntennetwerk en dan komen we met plezier terug. Want die mooie stukken zijn echt de moeite waard.

Vertrek : in de buurt van de basiliek van Dadizele (gratis, maar wel veel plaatsen met een tijdsbeperking)

Afstand : 8,7 km - lusvormig - vlak

Mijn persoonlijke scores : algemeen - 7/10 (licht bewolkt, 20°C, windstil) - stilte : 7/10

De Pompeschittersroute is bewegwijzerd met zeshoekige bordjes. Op https://www.westtoer.be kan je de route als pdf of gpx downloaden. Via de webshop kan je de wandelkaart aankopen.

Je checkt ook best even op deze site of de route nog bestaat, want het wandel- en fietsaanbod wordt regelmatig vernieuwd.

Enkel twee bankjes tijdens de eerste kilometer. Horeca in het centrum.

© 2020 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.