Fietsroute 14-18 The Legacy
Of je nu wel of niet in De Groote Oorlog geïnteresseerd bent, de fietsroute 14-18 The Legacy doorheen Zonnebeke en haar deelgemeentes is sowieso de moeite waard.
 |
| Onderweg opletten voor andere weggebruikers! |
Ik start mijn tocht op het kerkplein in Geluveld en niet - zoals aangegeven op de fietskaart - aan het MMP1917. Daar heb ik twee goede redenen voor. De eerste is praktisch van aard : op de parking van het MMP1917 mag je maximum 3 uur parkeren met je blauwe parkeerschijf. En er valt veel te veel te zien onderweg om dat op drie uur rond te krijgen. De tweede reden is persoonlijk, in die zin dat ik liefst met het minst interessante stuk begin. Dan heb ik dat alvast gehad...
 |
| Het kasteel van Geluveld werd na de oorlog opnieuw heropgebouwd |
De eerste paar kilometers zijn inderdaad niet geweldig : je moet nu eenmaal de autostrade over en er zelfs een stukje naast rijden. Maar dat duurt gelukkig niet lang en langs rustige baantjes bereik ik het heksendorp Beselare. Tweejaarlijks wordt hier een grootse heksenstoet georganiseerd. Zelf heb ik me hier al gewaagd aan de Heksenwandeling en ik heb er - behalve goede herinneringen - niets aan overgehouden.
De stille veldwegen volgen elkaar op. Mochten er niet her en der in het landschap infoborden over De Groote Oorlog staan, dan zou je nooit weten welke wreedheden er zich hier afgespeeld hebben. Al vind je af en toe langs de kant van de weg nog andere "aandenkens".
Ik bereik voor de eerste keer vandaag de oude spoorwegbedding van lijn 64, de spoorlijn tussen Roeselare en Ieper. Tijdens WOI werd het spoor vaak gebruikt als aanvoerlijn voor het Duitse leger.
De eerste trein reed hier in 1868. De meeste passagiers waren landbouwarbeiders en boeren, terwijl de goederentreinen voornamelijk landbouwproducten zoals boter, eieren, cichorei, bieten, vlas en stro van het platteland naar de steden brachten. In 1970 stopte alle treinverkeer, vier jaar laten werden de sporen opgebroken. Recent werd het traject tussen Zonnebeke en Roeselare als "groene as" voor fietsers en wandelaars terug ingericht. Deze as heeft heel toepasselijk de naam Stroroute gekregen.
Het bolt altijd lekker op zo'n oude spoorwegbedding, maar helemaal tot in Roeselare fiets ik vandaag niet. Een paar kilometers verder neem ik de afslag naar Passendale, een begrip in de geschiedenis van WOI. Hier vond in 1917 één van de gruwelijkste veldslagen aller tijden plaats, de Derde Slag om Ieper of beter gekend als de Slag om Passendale. Een half miljoen soldaten uit beide kampen verloren hier het leven in een uitzichtloze strijd die maanden aansleepte. Britten spreken terecht van "passion dale", dal van het lijden. Het dorp werd totaal verwoest en dat voor een schampere 8 kilometer terreinwinst.
Vandaag zijn het hele legers groenten die de velden innemen, met op de achtergrond de West-Vlaamse Bergen.
Na de passage door het centrum van Passendale heb ik nog wat mooie fietskilometers voor de boeg voor ik opnieuw geconfronteerd word met de oorlogsgruwel.
De streek rond Roeselare is één grote groententuin en levert zowel aan de vele diepvriesgroentenbedrijven als aan REO, één van de grootste groentenveilingen van ons land. Overal waar ik kijk, zie ik lekkers : rode en witte kolen, spruitjes, wortelen, patatjes, venkel, prei, ... En dan zie ik nog niet welke vitamientjes in al die serres worden gekweekt. Iets verder kom ik dan ook nog eens voorbij De Oude Kaasmakerij en dan begint mijn maag wel écht te knorren. Het perfecte bankje in een veldwegel komt dan ook als een godsgeschenk.
 |
| Zalig pauzemoment |
Met de honger en dorst gestild fiets ik verder naar één van de - naar mijn gevoel - meest indrukwekkende getuigen van het oorlogsverleden : Tyne Cot Cemetery, de grootste begraafplaats van de CWGC (Commonwealth War Graves Commission) ter wereld. Zo'n 12.000 soldaten uit WOI hebben hier hun laatste rustplaats gevonden.
Het typerende Cross of Sacrifice werd bovenop één van de drie Duitse bunkers op de site geplaatst.
De begraafplaats vormt één geheel met het Tyne Cot Memorial, het monument waarop de namen staan gegraveerd van zo'n 35.000 Britse en Nieuw-Zeelandse soldaten die geen gekend graf hebben.
De zomerse geur van lavendel en de zoete aroma's van de duizenden rozen is overweldigend... Zo mooi en tegelijk zo pijnlijk. Om héél erg stil van te worden.
Ik volg terug een stuk Lijn 64 tot aan het "station" van Zonnebeke en beland aan het kasteeldomein van Zonnebeke. Hier vind je de toeristische dienst, een leuke brasserie en vooral het MMP1917 (Memorial Museum Passchendaele 1917). Voor een bezoek aan het museum en de omliggende Passchendaele Memorial Gardens heb je toch een paar uurtjes nodig... Doe je het niet tijdens deze trip, hou het dan zeker in gedachten voor een volgend bezoek want het is een echte aanrader. Neem alvast een kijkje op https://www.passchendaele.be.
Wegens de coronamaatregelen zal ik zelf ook nog eens moeten terugkomen, want het nieuwe uitkijkpunt op de Onze-Lieve-Vrouwekerktoren is tot nader bericht gesloten. Maar alle redenen zijn goed om mijn geliefde Westhoek te bezoeken.
 |
| Het kasteel van Zonnebeke in Normandische stijl, nu het MMP1917 |
Voor mij gaat het verder naar Polygoonbos. Buiten het bos vind je het Polygon Wood Cemetery, maar in het bos ben ik zwaar onder de indruk van het Buttes New British Cemetery. Is het het wandelpad naar de trappen van de heuvel waarop het Australische gedenkteken staat? Of het zicht op al die graven vanop die heuvel? Is het de stilte van het omliggende bos? Wellicht een combinatie van allemaal.
Tijdens het laatste stuk van de tocht krijg ik de tijd om bij te komen van alle opgedane indrukken. Eerst een pittige afdaling met schitterend uitzicht op de omgeving ...
... en dan onder begeleiding van vrolijk vogelgekwetter door en langs het provinciedomein Gasthuisbossen. Dit domein bestaat uit een zevental bossen en het lag tijdens WOI pal op het front van de Ieperboog. Door de aanhoudende gevechten werden de bossen helemaal verwoest zodat na de oorlog massaal bomen heraangeplant werden voor de houtproductie en de jacht. Van wandelen of fietsen was hier toen helemaal geen sprake.
Sinds de middeleeuwen waren de gronden door schenkingen in handen gekomen van verschillende liefdadigheidsinstelllingen, de zogenaamde gast- en godshuizen. De bossen bleven ook na de Franse Revolutie en WOI in hun handen en later in die van het OCMW, de historische erfgenaam van de "huizen". Het is pas in 1996 dat de provincie West-Vlaanderen de bosdomeinen in erfpacht nam en ze tot recreatiegebied ontwikkelde.
Als je weet dat de regio hier vroeger dunbevolkt en dichtbebost was, dan moeten we wat er ons rest koesteren.
Tussen twee bossen in fiets ik voorbij een uitnodigende picknickbank in het open veld... Remmen dicht en even genieten van zoemende bijtjes en tsjirpende krekels... Het perfecte tegengif!
Langzaam maar zeker peddel ik door het glooiende landschap verder naar de eindmeet. De bordjes wijzen me nog de weg naar Zandvoorde, het dorp waar de invloedrijke familie van Jacques Brel woonde. Overal waar ik kijk heerlijke vergezichten.
Voor ik het weet, sta ik terug aan de kerk van Geluveld. En die gemengde gevoelens die ik had over de eerste kilometers... helemaal verdwenen!
Vertrek : kerkplein Geluveld - Zonnebeke (gratis parkeren, ruim 40 plaatsen)
Afstand : 37 km - lusvormig - glooiend
Mijn persoonlijke scores : algemeen - 9/10 (bewolkt/later deels zonnig, 20°C) - stilte : 8,5/10
De The Legacy 14-18-fietsroute is bewegwijzerd met zeshoekige bordjes. Op https://www.westtoer.be kan je de route als pdf of gpx downloaden. Via de webshop kan je de fietskaart aankopen of meteen de box met alle 12 de 14-18-routes. Je checkt ook best even op deze site of de route nog bestaat, want het wandel- en fietsaanbod wordt regelmatig vernieuwd.
Vrij veel bankjes. Horeca onderweg.
Wie liever wandelt in en rond Zonnebeke, komt zeker aan zijn/haar trekken. Kijk voor zowel routes in het kader van WOI als andere routes even op de site van Toerisme Zonnebeke:
© 2020 Bouncing Kate - Alle rechten zijn voorbehouden.
Reacties
Een reactie posten